ما چه می خواهیم؟

یک سال و اندی پس از خروش مردم در پی انتخابات 88، سرانجام فرصتی برای تنفس و شنیدن صحبت های تمام گروه ها فراهم آمده است و شاید بتوان گفت که این بهترین اتفاق ممکن است که می توانست برای این حرکت مردمی رخ دهد. چه بسا اگر این حرکت مردمی به هردلیل می توانست موفقیت(به صورت پیروزی خیابانی کامل) کسب کند الان وضعیتی بسیار بغرنج در ایران حاکم بود. شاید این تنها دیدگاه من و نه هیچ کس دیگری باشد اما دوست دارم هم چنان براین دیدگاه خودم پافشاری کنم که«پله برای مردم ایران مفهومی ندارد». دوست ندارم خیلی منفی باف باشم، اما فکر می کنم که ما فقط به بالا رفتن می اندیشیم و هرگز به چگونگی آن فکر نمی کنیم. یعنی همان«توکل کن به خدا همه چیز حل میشه!». 

ما به دنبال چه هستیم؟

 بهتر نیست که قبل از اعتراض به مواضع کروبی و موسوی(مواضع خاتمی کاملا روشن است و خواست واقعی او در دیداری که با اعضای انجمن دانش آموختگان خارج از کشور داشته است به صورت کاملا شفاف به زبان آورده شده است: اصلاح از درون و جلوگیری از سقوط نظام!») اول خواسته ها و نظرات خودمان را به معرض دید عموم بگذاریم و اطمینان حاصل کنیم که تنها نیستیم؟

در کمال تعجب از دوستی شنیدم که «ما به دنبال حکومت شاهنشاهی دموکرات هستیم». آیا واقعا این گونه است؟

آیا تمام کسانی که دارند به صورت شفاف (با کمال تاسف*) به دین توهین می کنند، کاملا هم نظر با تمام فعالان جنبش سبز هستند؟

آیا کسانی که «قرائت نو از دین» را در بوق و کرنا کرده اند به عنوان هدف جنبش سبز، زبان واقعی جنبش هستند؟

چه ایرادی دارد که دوستانی که مخالفت می کنند با مواضع موسوی( که به نظر من هنوز هم به صورت شفاف بیان نشده است) به خود زحمت بدهند و بگویند «چه می خواهند؟»؟

به نظر من باید به دو مورد توجه کرد:

1- حرکتی که امروز در ایران شروع شده است، یک حرکت بکر و بی سابقه در تاریخ نیست. مردم اروپا بیش از 500 سال برای باز کردن یوغ کلیسا از گردن خود تلاش کردند و در نهایت هم تمام ملت های اروپایی به ساختار واحدی نرسیدند. انگلیس ها و آلمان ها به مشروطه رسیدند و فرانسویان به ساختار بدون پادشاهی. ایتالیایی ها پاپ را حاکم شهر-کشور واتیکان کردند و در کشورهایی چون اسکاتلند مذهب کاملا پس رانده نشد. 

همه این تجارب فقط یک پیام دارند و آن چیزی نیست جز «صبر و استقامت». هر زمان که گمان کردید که نظر شما بهترین است بدانید که همین مطلبی که دارید می خوانید توسط شخصی نگاشته شده که با هرگونه انقلاب و تحول آنی در ایران مخالف است و چه بسا من تنها نباشم!

2- باید از تجربه انقلاب 57 درس گرفت(همانند فرانسوی ها که از انقلاب اول خود درس گرفتند). چه تضمینی وجود دارد که این جنبش نوپا که هنوز به هیچ وجه ساختار منسجمی ندارد به سرنوشت 57 ختم نشود؟ هنوز صحبت هایی شنیده می شود که انقلاب 57 مردمی بود و سرانجام اسلامی شد. حال بیایید به فردای پیروزی احتمالی جنبش سبز بیاندیشیم. چه خواهد شد؟ یک حکومت ضددین خشن؟ سکولار تسامح گرا؟ جمهوری اسلامی دوم؟ ایرانی تجزیه شده به کشورهای کوچک؟ ایرانی قوی و مقتدر؟...

جوابی وجوددارد یا خیر تنها می خواهیم با توکل برخدا ببینیم چه پیش خواهد آمد؟ اگر برای این پرسش پاسخی پیدا نکردید سخنان هفته های اخیر هاشمی رفسنجانی و موتلفه ای ها را بیشتر بخوانید. خواهید دید که آنها خواسته ای متفاوت از شما دارند و...

اما در آخر:

من نه عامل نفوذی جمهوری اسلامی هستم و نه یک انقلابی بزدل!

تنها می کوشم تا همه چیز با عینک واقعیت بینی ببینم . همیشه سعی کرده ام که دورتر را ببینم. خیلی فراتر از عمر خودم. به آنچه که آیندگان درباره من خواهند گفت بیشتر علاقمندم تا شنیدن تعریف های امروز. 

هر چه می گویم خواست قلبی من به عنوان یک ایرانی است و می دانم که آنقدر خواننده ندارم که فردا کتاب تاریخ فرانسه در بازار ایران نایاب شود. پس خواسته خودم را شفاف می گویم:

« من ایرانی می خواهم که هیچ صدایی در آن خفه نشود و هر عقیده ای مجال بروز داشته باشد. برای رسیدن به این هدف، دوست دارم با کسانی همراه شوم که هیچ خشونتی را ابزار قرار نمی دهند و قبل از انجام هرکار می دانند که چه می خواهند. خواهان انقلاب نیستم و امیدوارم که بتوان با اصلاح قانون اساسی فعلی به برخی هدف ها در کوتاه مدت، و برخی دیگر در بلند مدت رسید. تمام تلاشم این است که به هیچ بسیجی، حزب اللهی، آخوند و... توهین نکنم و برای همزیستی مسالمت آمیز با آنها(هرچند که به یک رویا می ماند) تمرین می کنم. و در آخر اینکه از هر فرصتی برای نشان دادن اعتراضم به وضعیت فعلی و خواسته ام یعنی اصلاح قانون اساسی استفاده می کنم.»

* من از شدت توهین هایی که علیه اسلام صورت می گیرد واقعا متاسف هستم. هرچند انسان دین گرایی نیستم اما توهین به هیچ دین و عقیده ای را شایسته ابزار مبارزه نمی دانم. البته روشنگری هایی که در مورد حقایق تاریخی دین صورت می گیرد در دایره این توهین ها قرار ندارد. کاش یاد بگیریم به هیچ عقیده ای توهین نکنیم.

پی نوشت1: دوستی نظر داده بودند که:«اگر اقلیت ها بخواهند یک سرزمین واحد داشته باشند،مثلاً کرد ها از ترکیه، عراق و ایران مثل همان طرح صلح خاورمیانه، و برای خواست شان حاضر به مبارزه هم شوند که شده اند چه نظری داری.» امیدوارم که باز اینجا تشریف بیاورند و نظر من را بخوانند: دوست عزیز، تا جایی که من می دانم پس از پایان جنگ سرد، استراتژی آمریکا برمبنای تفکر نئورئالیست ها براین اساس شکل گرفت که قدرت های منطقه ای به وجود بیایند و به این طریق هر منطقه تحت کنترل و برابری این قدرت ها قرار بگیرند. اگر تا امروز حمایت شفافی از تشکیل سرزمین کردنشین صورت نگرفته است، یعنی ایجاد کشوری جدید و تضعیف ایران و ترکیه و عراق قوی سابق با استراتژی آمریکا سازگار نبوده است. پس زیاد به آن طرح دل نبندید. اما در مورد نظر من، به عنوان یک ایرانی با هرگونه تجزیه مخالفم. اما امیدوارم که وضعیت به گونه بشود که حقوق اقلیت ها به رسمیت شناخته شود و از حقی که به تبع مشمول آن اقلیت بودن دارا هستند، برخوردار شوند. امیدوارم در نهایت بدون اسلحه بتوان مشکلات را حل کرد.

پی نوشت 2: اگر شخصیت های داستانم را پیدا کنم، هر هفته با شیوه جدیدی از نگارش نظرات خود را بیان خواهم کرد. امیدوارم که در نهایت همراهان خودم را در فضای مجازی بیابم.