خروج

و آنجا که سرخورده بودم از تمام هستی تو را می دیدم نشسته در خلوتم در انتظار تا نثارت کنم هر آنچه بد و بیراه است و اکنون هیچ کس جز خودم پذیرای سرزنش هایم نیست.

اما می دانی، صادقانه بگویم: «از وقتی که از شر تو و تمام ادیان ساخته ذهن آفریدگانت راحت شده ام دیگر از هیچ کس و هیچ چیز ترسی به دل راه نمی دهم. حال تو بمان و خلوت هزاران هزار مفتونت و سرزنش هاشان...»
و این آخرین بند بود بین من و تو که باید می گسست. حال من راه خود می روم و تو هم در جای خود باش.

* شاید برگفته از این ابیات همای :
«چه پیغامی که جز با یک زبان گفتن نمی داند        
                 چه سلطانی که جز در خانه اش خفتن نمی داند
                                 چه دیداری که جز دینار و درهم از شما سفتن نمی داند
                                                                   به دنبال چه می گردی که حیرانی؟
                                                                             خرد گم کرده ای شاید نمی دانی!»